خداوند متعال اولیایی دارد که در مقام عبودیت و تحمل ولایت بر دیگران سبقت گرفته اند. و چون با تمام وجود تحمل کرده اند حامل ولایت خدا و در نتیجه “راه ولایت” شده اند.
معصوم علیه السلام می فرماید: «وَلَايَتُنَا وَلَايَةُ اللَّهِ الَّتِي لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً قَطُّ إِلَّا بِهَا» (کافی،کلینی، ج۱، ص۴۳۷) ولایت ما همان ولایت خداست…. اما ولایت ایشان در عرض ولایت خداوند نیست، بلکه راه جریان یافتن ولایت خداوند است. وقتی خداوند متعال توحید را عرضه کرد و فرمود: «أ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلی»(اعراف/ ۱۷۲) اولین وجودی که صادقانه گفت « قالُوا بَلى» (همان) پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم بوده است. خداوند متعال به ملائکه فرمود: «ببینید او بر همه سبقت گرفت، من ولایت او را بر همه عالم جدا می کنم».
پذیرش ولایت خداوند؛ یعنی بندگی و بیرون آمدن از خودیت، یعنی تمام نیرو و قدرتی که خداوند متعال ظاهرا و باطنا به انسان داده است را به او بسپاریم. با اینکه خداوند به من اراده داده است من این اراده را به او می سپارم، به گونه ای که اراده ی من مجرای اراده و فرمان و نور او گردد. « كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا» (کافی، کلینی، ج۲، ص۳۵۲) گویا او چشم، زبان و دست انسان است و اوست که انسان را تدبیر می کند. این مقام، مقام ولایت است.
عبادالله اولین کسانی هستند که این تسلیم و خودسپاری محض به خداوند متعال در آنها اتفاق افتاده است. این ها معصومین اند که اولیای خدا گشته اند. این چهارده نور پاک ازنظر معارف ما اولین کسانی هستند که در ولایت پیش قدم هستند. به تعبیر خداوند متعال در قرآن « سُبْحانَ الَّذي أَسْرى بِعَبْدِه»(اسراء/ ۱) کسی که بنده ی مطلق است. شهادتی که در همه ی نمازهایمان (که بهترین سلوک و حالت ما با خداست) هست: اشهد ان محمدا عبده و رسوله.
اگر انسان می خواهد به مقام ولایت خدا برسد باید ولایت او را تحمل کند باید عبد باشد و تواضع نماید. استکبار انسان را از ولایت او محروم می نماید؛ پس سرچشمه ی رحمت و همه ی آثار ولایت در انسان هایی قرار داده شده است که آنها « َ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ»( زیارت جامعه کبیره) و حامل هستند، وقتی حامل شدند ولایت آنها ولایت خداوند است.
ولایت برای «صِراطَ الَّذينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ»(حمد/ ۷) است. «الذین انعم الله علیهم بولایة علی ابن ابیطالب» (تفسیر فرات کوفی، ص۵۲)
امام خمینی(ره) در کتب عرفانی خود می گویند: ولایت معصومین ولایت خداوند متعال است که به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و اهل بیت علیهم السلام تفویض شده است. تفویض این نیست که خداوند متعال از خود سلب اختیار کرده است، بلکه معصومین مجرای این ولایت اند.
بنابراین معصومین (علیهم السلام) مجرای ولایت برای دیگرانند اما ولایت چیزی نیست که به زور به کسی بدهند. «مثل الإمام مثل الکعبة»(بحارالانوار،ج۳۶،ص۳۵۳) بلکه باید بروی و دور آن بگردی. دنیا را به همه می دهند، ولی ولایت را به همه نمی دهند. ولایت از نعمت هایی است که آن را به همه نمی دهند. ولایت متعلق به انبیا و شهدا و صدیقین است.
(ر.ک: Pagoohe.ir سخنراني دكتر ميرباقري با موضوع ولايت مداري ۲۴ اسفند ۱۳۹۳)
ثبت دیدگاه