ما در آستانهی محرّمِ انقلاب و محرّمِ امام حسین(ع) که یکی از محصولات آن نهضت، نظام جمهوری اسلامی است، قرار داریم. محرّمِ دوران انقلاب، با محرّمهای قبل از انقلاب و دوران عمر ما و قبل از ما، متفاوت است. این محرّمها، محرّمهایی است که در آن، معنا و روح و جهت گیری، واضح و محسوس است. ما نتایج محرّم را در زندگی خود میبینیم. حکومت و حاکمیت و اعلای کلمهی اسلام و ایجاد امید به برکت اسلام در دل مستضعفان عالم، آثار محرّم است.
ما در دوران خود، محرّم را با محصول آن، یکجا داریم. با این محرّم، بایستی چگونه رفتار کنیم؟ پاسخ این است که ما معممان، همهی علمای دین، همهی مبلّغان و همهی ذاکران، باید مسألهی عاشورا و مصایب حسینبن علی(علیهماالسّلام) را به صورت یک مسألهی جدی و اصلی و به دور از شعار، مورد توجه قرار بدهیم. واقعاً اگر بخواهیم این مسأله را جدی بگیریم، راهش چیست؟
اولین شرط این است که ما حادثه را از پیرایههای مضر خالی کنیم. چیزهایی وجود دارد که اگرچه پیرایه است، اما نه مضر و نه حتّی دروغ است. همهی کسانی که بخواهند با بیان هنری، حادثهیی را ترسیم کنند، فقط متن حادثه را نمیگویند. وقتی شما میشنوید که در شرایط خاصی، سخنی از زبان کسی خارج شده، میتوانید احساسات آن گویندهی سخن را هم حدس بزنید. این، یک چیز قهری است. اگر در بیابانی و در مقابل لشکریانی، انسانی حرفی بر زبان جاری میکند، بسته به این که آن حرف چه باشد – دعوت و التماس و تهدید و … – قاعدتاً حالاتی در روح و ذهن این گوینده وجود دارد که این برای شنوندهی عاقل، قابل حدس است و برای گویندهی هنرمند نیز قابل بیان میباشد. گفتن اینها، اشکالی ندارد.
ما وقتی بخواهیم حالات امام و اصحابش(علیهمالسّلام) را در روز و شب عاشورا – آن مقداری که در کتب معتبره خواندیم و یافتیم – بیان کنیم، قهراً خصوصیات و ملابساتی دارد. فرض کنید سخنی را که امام(ع) با یارانش در شب عاشورا گفته است، میتوانید با این خصوصیات بیان کنید: در تاریکی شب و یا در تاریکی غمانگیز و حزنآور آن شب و از این قبیل. این پیرایهها، نه مضر و نه دروغ است؛ اما بعضی از پیرایهها دروغند و بعضی از نقلها خلاف میباشند و حتّی آنچه که در بعضی از کتابها نوشته شده است، مناسب شأن و لایق مفهوم و معنای نهضت حسینی نیست. اینها را بایستی شناخت و جدا کرد.
۱۳۶۸/۰۵/۱۱ بیانات در دیدار جمعی از روحانیون
ثبت دیدگاه