04 ژانویه 2019 - 9:02
بازدید 819
پ
پ

ولی حقیقی خداوند عظیم است می فرماید: فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ (شوری/۹) و خود را ولی مومنین معرفی می نماید: وَ اللَّهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنينَ (آل عمران/۶۸)
پذیرش و پیروی نمودن از ولایت خداوند، مومنین را نیز به مقام ولی اللهی و خلافت می رساند. اما پذیرش ولایت خداوند به چه معناست؟
همان بندگی و بیرون آمدن از خودیت است، یعنی تمام نیرو و قدرتی که خداوند متعال ظاهرا و باطنا به انسان داده است را به او بسپاریم. با اینکه خداوند به من اراده داده است من این اراده را به او می سپارم، به گونه ای که اراده ی من مجرای اراده و فرمان و نور او گردد. « کنت سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا» (کافی، کلینی، ج۲، ص۳۵۲) انسان مومن در سیر خویش در درجات کمال به جایی می رسد که همه ی گوش و چشم و زبانش منسوب به خداوند متعال می گردد. گویا او چشم، زبان و دست انسان است و اوست که انسان را تدبیر می کند. این مقام، مقام ولایت است. این همان مقامی است که «أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ»(بقره/ ۶۲)
حاصل پذیرش و تحمل ولایتی که خداوند متعال بر مومنین دارد این گونه است: «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور» (بقره/ ۲۵۷) حاصل این ولایت سیرنمودن در درجات نور تا رسیدن به سرچشمه ی نور است: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» (نور/ ۳۵)
(ر.ک: Pagoohe.ir سخنراني دكتر ميرباقري با موضوع ولايت مداري ۲۴ اسفند ۱۳۹۳)

ثبت دیدگاه

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.